Merhaba!

Hayatın ve etrafındaki insanların serinkanlılığına nasıl dayanabilir ki kalbiyle düşünen minnoş bir insan?
Dayanamaz değil mi bir yerden sonra?
Ben Satürn'e kadar gelmiş olabilirim ''bir yer''e varmak için.
Sonra?
Sonrası,ben de tüm serinkanlılığımla katılacağım aranıza.
Sonra bir gün,bana da normalleşecek her şey.
Sonra,tüm samimiyetimi askıya asıp hepinize merhaba derim.
Kuru,sade ve öylesine bir merhaba işte,abartmaya lüzum yok.

Duvar

Sadece yan yana yürüyor gibi görünüyorduk belki ama gerçek bundan çok daha fazlasıydı.Ben çizgilerine basmamaya gayret ederek kaldırımda sekiyordum.O da her  ağaçtan üç beş yaprak koparıyordu.Pasif bir hoyratlıktı bu.Belli ki bir buhranı vardı.Ama susarak örtmüştü üstünü.Ağaçlar bitti bir yerden sonra,kaldırım taşları da küçüldü.O zaman duymaya başladım kendi kafamdakileri ve elbetteki onunkileri.İkimizden de 'Neden?' sorusu aşikar bir şekilde duyuluyordu.Ama nedenini merak ettiğimiz şey aynı değildi.
Ben iki saat sonrasında neden diye ağlarken anladım.O bilmiyordu.belki de biliyordu ama söylemiyordu nedenini.Bense meraktan ölüyordum.Bilmediğim  bir şekilde acı içindeydim.Öğrenemedim.Nedeni yok gibi bir şeyler duydum diye hatırlıyorum.Bir de tüm gece elimi bomboş bir yatağa attığımı.
Oysa tüm o yürümeler olmadan önce bir duvarın önünde oturmuş kahvesini içerken görmüştüm o gün ilk defa onu.Ve duvarları boyamak istemiştim iyilik ve güzelliğe.Sırf O'nun o duvarın önünde oturması şerefine.

Kelimeler kıyafetsiz

Kediler dört ayak üstüne düşer.Ben paldır küldür düşüyorum.
Ben kedi değilim,biliyorum.
Uçurtmaları düşünüyorum iki saattir.
Uçup gitsinler bence,iple bağlayıp bir de onları düşünmeyelim.
Uçuk kaçık düşünelim ama.
İpleri salıp da düşünelim.
İpin ucunu kaçıralım.
Sonra kalkıp bir ipucu arayalım.
Postmodern bi sohbette
'Ya biz bu konuya nasıl gelmiştik?'diye düşünelim.
Sonra da kalkıp saldığımız yumağı geri geri takip edip zamanda geri gidelim.
Gördünüz mü üç beş kelimeyle,zamanda nasıl yolculuk
yapılır buldum.Çıkıp bir damda haykırmalıyım bunu.
Kifayetsiz olan kelimeler değil bilim oldu bu kez.
Kelimeler hiç kifayetsiz olmaz.
Kıyafetsiz kalır kelimeler.
Bazen nasıl giydireceğini bilmezsin.Bakkala ekmek almaya giden bir kelimeye smokin giydiremezsin mesela.
Penguen de kendinden smokinli bir kelimedir aslında.
Benim kelimelerim  pijamalı.Ellerinde kahve ile uyanmaya çalışıyorlar.
Ben de düştüğüm yerden kalkmaya çalışıyorum.
Düştüm biliyorum.
Kedi değilim onu da biliyorum.