tam ağzımı açacak oluyorum ki..

Birileri söylemem gereken şeyleri söylüyo.Ben de susuyorum.Bir filmde yakalıyorum mesela kendi hayatıma ait bişeyi.Filmdeki kadının repliği işte benim söyleyeceğim şey.Bi şarkıda da yakaladığım oluyor.Teoman yıllar önce yaşamış sanki benim hayatımı.Sözlere dökmüş adam benim söyleyemediklerimi.Üstelik çok da afilli melodili falan.Çok sıkılıyorum ya hani televizyonu izlerken,tam diyecek oluyorum kanalı değiştirin diye,annem önce davranıyo benden değiştirin diyo.Ben de susuyorum.Sustukça da gevezeleşiyorum.

Çok samimiyim bakın,gerçekten

Öyle aklıma geldi de şimdi,şöyleyeyim dedim.Ben sadece gülesim geldiğinde gülüyorum mesela.Acılarımı gizlemek için değil.Acılı olunca ağlıyorum.Bu da beni samimi birisi yapıyor bence.

Samimiyetsiz insanları sevmiyorum.Siz de sevmezsiniz eminim.Aslında çok basit,yapılması gereken eylem yerinde yapıldığında samimiyet oluyor.İçinden geleni yapınca da samimi oluyorsun.Aslında anı yaşayınca en samimi oluyorsun.Carpe diem!

Ama inan bana 'sorun sende değil bende'diyip gidince samimi olmuyorsun.Hele bi de kendi bencilliğini karşındakine mal edip 'sen üzülürsün,ben bunu istemem' diyorsun ya,bu kılıfı karşıdakine giydiriyorsun ya işte orda hiç mi hiç samimiyet kalmıyor.Düpedüz sahtekarsın işte.Çok samimiyim,öylesin.