fazla gelir

Öyle bi doluyum ki,gözümden akanlarla boşalcak gibi değil içimdekiler.Ağzımdan çıkanlar da yetmiyor.

Öyle de bir malzemeyim ki birilerine,dolu doluyum.Üstümden edebiyat yapan,şarap içip aşk sohbetleri eden röpteşambırlı egoist görse şu halimi nereme ne edebiyat yapacağına şaşırır.

kurşuni renkler

Çok yakınımda birini kaybettiğimde,bu şarkıyı dinleyeceğimi düşünürdüm hep.Öylede oldu.Babamı,o muhteşem adamı kaybettim.Benim süprmenim büyükbabam sanırdım hep.Öyle de oldu aslında.Ama böyle bi kaybı yaşayınca.O gidince...Anladım.Hem de çok fena anladım.
Bayrammış gibi geliyor şimdi.Ev kalabalık hep,sabahları erken uyanıyoruz.Herkes burda.Ama babam yok.
Aslında var ama.Nebileyim işte.
İçimdeki şey tarif bile edilemiyor.İçimdeki şey babam.Ama anlatılamıyor bile.Bu kadar zor olmaz sanıyordum.Biliyordum çünkü yakındı bana kurşuni renkler.Hiç de öyle renkleri adamı değildi oysaki.
Çok mu cıvılcıvıldı da böyle inanasım gelmiyor?
Öyle tabi.Tanıdığım en neşeli insandı belki de.Duygularını en yoğun yaşayan insan demek daha doğru olurdu snaırım.
Kızdığında tüm vücudum alev alırdı.Dudaklarım titrer,gözlerim dolardı.Tek bakışı yeterdi.
Ama sevdi mi de öyle severdi ki..Annemi öyle sevmiş meseela,çok sevmiş.
Son gününde de çok sevmiş.
Beniyse çok öpmüş.
Ben de çok öptüm onu,annem de çok sevdi.
Güle güle git dedi annem ona son kez.O da gerçekten gülüyordu.Rahattı.Zaten herzaman ne desek yapardı,yapmaya çalıştı.Güle güle git dendiğinde de kırmadı ve gülerek gitti.
Ah,gitti işte..
Melekler hep onunla olsun,daha doğmadan melek olan biricik kardeşim de..

Hıçkırık

Bazenle başlayan ne çok cümle var.Ne çok anlamlı cümle.
Saçmalayamıyorum bazen.Kendim olamıyorum demek daha doğru sanırım.Kendimken iyiyim,güzelim.Bir şişe şarap devirmiş bir ayyaş kadar güzelim.Ama öyle anlar oluyor ki ben benden çıkıp,başka bedene başka boyuta ulaşıyorum.Melankolik bir kız bulup bedenine giriyorum.Ya da kendini yalnız evinde,başına sıkmak suretiyle öldürmek isteyen,artık modası geçmiş bir film artistinin bedenine.Kendim olmaktan çıkınca,olacak o kadar çok şey,girecek o kadar çok beden var ki..

İnsan niye yerleştiği yeri tek edip,olur olmadık yerlere gider ki?Kendini terkedip neden kendine denk,kendinden üstün,kendinden aşağılık bedenlere bürünür ki?

Hıçkırık sesi oluyor kimi zaman benim boyut değiştrmeme sebep.Hıçkırık geldiğinde de geriliyorum,gittiğinde de.Hıçkırık kelimesini duymaktan da.Hıçkırık sadece bir ses değil.Bazen can çekiş baze haykırış.

Tek bir sözlük olmamalı,herşeyin anlamını veren.Herkesin kendi sözlüğü olmalı.Ortak hiçbirşey olmamalı herkes alabildiğine farklıyken.Hıçkırık'ın tek bir anlamı olmamalı.

aşk-sevdiğinle değil seni sevenle(!)

Sevdiğinle değil seni sevenle birlikte ol diyenler,
Biz de biliyoruz sevilmek hoş şey iyi şey,ama sevmeyince tam bir karın ağrısı,sırtta kambur gibi sevilmek.Tamam belki sevdiğimizle olamıyoruz da bizi sevenle niye birlikte olma gerekliliği yükleniyorki kalplere,kafalara.Hem o zaman ben de beni seven biriyle birlikteydim şimdiye.Al bak işte beni seveni napcaz bu durumda açıkta kaldı.Sonu yok ki bunun.Kısır döngü.Nereye kadar sevdiğimizden vazgeçip sevenle olcaz ki?E birilerinin de acı çekmesi lazım yani.Ben sevdiğimle olamıyosam beni seven de benle olamasın abi.Ben kabullenmişsem bu durumu o da kabullensin.Herkes kendi sevdasına sahip çıksın,sorumluluk alsın ama artık bi zahmet.Pönküre pönküre ağlayıp 'ah ulan o şerefsiz yüzünden' demiyelim.Çünkü eş zamanlı olarak bu cümledeki sövülen şerefsiz biz de olabiliriz,bilmediğimiz biri tarafından sevilerek.