kurşuni renkler

Çok yakınımda birini kaybettiğimde,bu şarkıyı dinleyeceğimi düşünürdüm hep.Öylede oldu.Babamı,o muhteşem adamı kaybettim.Benim süprmenim büyükbabam sanırdım hep.Öyle de oldu aslında.Ama böyle bi kaybı yaşayınca.O gidince...Anladım.Hem de çok fena anladım.
Bayrammış gibi geliyor şimdi.Ev kalabalık hep,sabahları erken uyanıyoruz.Herkes burda.Ama babam yok.
Aslında var ama.Nebileyim işte.
İçimdeki şey tarif bile edilemiyor.İçimdeki şey babam.Ama anlatılamıyor bile.Bu kadar zor olmaz sanıyordum.Biliyordum çünkü yakındı bana kurşuni renkler.Hiç de öyle renkleri adamı değildi oysaki.
Çok mu cıvılcıvıldı da böyle inanasım gelmiyor?
Öyle tabi.Tanıdığım en neşeli insandı belki de.Duygularını en yoğun yaşayan insan demek daha doğru olurdu snaırım.
Kızdığında tüm vücudum alev alırdı.Dudaklarım titrer,gözlerim dolardı.Tek bakışı yeterdi.
Ama sevdi mi de öyle severdi ki..Annemi öyle sevmiş meseela,çok sevmiş.
Son gününde de çok sevmiş.
Beniyse çok öpmüş.
Ben de çok öptüm onu,annem de çok sevdi.
Güle güle git dedi annem ona son kez.O da gerçekten gülüyordu.Rahattı.Zaten herzaman ne desek yapardı,yapmaya çalıştı.Güle güle git dendiğinde de kırmadı ve gülerek gitti.
Ah,gitti işte..
Melekler hep onunla olsun,daha doğmadan melek olan biricik kardeşim de..